Jeffrey, sociaal makelaar in Overvecht

In de Volkskrant stond afgelopen maand een artikel met als titel: ‘Flatwijk Overvecht kan niet nog meer kwetsbare bewoners aan, maar dat moet wel.’ In deze wijk komen relatief veel ‘urgenten’ terecht zoals statushouders en mensen met psychische problemen. Jeffrey van Houwelingen, sociaal makelaar bij DOCK herkent het geschetste beeld: “Het is een wijk van én, én, én, én.”

Jeffrey groeide op in een klein dorpje onder de rook van Gorinchem: Kedichem. Zijn vader was vrachtwagenchauffeur, zijn moeder huisvrouw. Het gezin had vroeger niet veel te besteden, maar kwam ook weer niets tekort. Beide ouders zetten zich volop in voor het verenigingsleven. Vanuit het geloof dat maatschappelijke inzet de sleutel vormt tot een goed sociaal leven. Zonder dat geld daarin op een of andere manier een rol speelt, maar waarin het juist begrippen als samenhorigheid en wederkerigheid een drijfveer zijn. Deze overtuiging deelt hij eveneens. Na gestudeerd te hebben in Dordrecht, Utrecht en Breda woont hij nu in Woerden.

Wat doe je precies bij DOCK?

“Ik coördineer met name het project Sociaal Renoveren. Het betreft een interdisciplinaire aanpak, waarbij onder andere het buurteam, Werk & Inkomen en de woningcorporaties zijn betrokken. De partners van Sociaal Renoveren zien grote onderhoudsprojecten als kans om met elke bewoner contact te leggen. Wij als kernpartners  regelen vervolgens samen met onze samenwerkingspartners (JoU, U-centraal etc.) de juiste ondersteuning van die bewoners. Dit kunnen financiële vraagstukken zijn, maar even zo goed behoefte aan gezelschap of een veilige speelomgeving voor de kinderen. Door middel van dit project en de vele huisbezoeken die hierbij horen, laten we bewoners weten dat zij niet alles zelf hoeven te doen. Wij bieden handvatten, die bewoners kunnen aangrijpen naar een volgende stap in hun participatie en activatie in de samenleving. Verder creëren mijn collega’s en ik momenten, waarbij bewoners kunnen ‘zijn’ – zonder verwachtingen en zonder agenda. Een buurtfeest, buurtcentra en buurtkamers, krachtgroepen die samen komen of het aanbod uit een Weggeefbus zorgen ervoor dat bewoners zich welkom voelen, vertrouwen voelen en ons vervolgens op hun beurt vertrouwen durven te geven om hen te ondersteunen bij hun participatie en activatie.”

Hebben jullie het druk?

“Zo druk als we het ons zelf maken. Het overkomt ons wel eens dat we “nee” moeten zeggen tegen bepaalde initiatieven of ideeën, maar dit gebeurt zelden. Mocht het ons toch boven het hoofd gaan groeien dan zoeken we de samenwerking met partnerorganisaties, die bewoners met hun vraag of idee kunnen helpen. In een wijk als Overvecht zal de druk altijd groot blijven. Dat heeft te maken met de speciale problematiek van deze wijk.”

Kenmerkt de wijk Overvecht zich door een speciale problematiek?

“Ja, het is er eentje van én, én, én, én. Het gaat niet enkel over financiële problematiek, maar daarnaast over ondermijnende criminaliteit, kansarme omgevingen, taalachterstanden, negatief imago, trauma’s en clusters van veel bewoners met dezelfde problematiek.”

Wat is jouw relatie met armoede?

“Persoonlijk ben ik nooit wat tekortgekomen. Ik ben opgegroeid met een simpele basis, maar heb zelf nooit aan den lijve gevoeld wat armoede is. Wel werk ik intensief samen met bewoners, die in armoede leven – financiële armoede. Het zijn soms de meest warme mensen, die je tegen kunt komen. Voorts heb ik intense armoede meegemaakt tijdens mijn vrijwilligerswerk in Bosnië en Herzegovina.”

Welk voorval heeft indruk op je gemaakt?

“Mijn eerste huisbezoek in de wijk Overvecht. Geen geld voor een bed, slapend op de bank, angstig om hulp te vragen. Daarbij de taal slecht sprekend en hopeloos verloren nog voor het sociale vangnet is gevonden. Het belang van duidelijke communicatie, het serieus nemen van problematiek en mensen, het vertrouwen in het individu en het besef dat gemeente, welzijn, zorg en financiële ondersteuning een menselijk gezicht hebben, werd schrijnend duidelijk.”

Wat is jouw levensmotto?

“Die heb ik eigenlijk niet. Maar iets waar ik in geloof, is het wel het volgende: groeien vereist persoonlijke inzet, maar gedijt het best in een omgeving van steun en support. Dit probeer ik als mens, maar evenals professional na te leven. Ik ben als professional in de mogelijkheid om een omgeving te creëren waar kansen ontstaan. De één heeft meer support nodig dan de ander, dit kan financieel, emotioneel, sociaal of in welke vorm dan ook, maar alles vereist persoonlijke inzet. Alleen dan kan er een duurzame verandering in het leven van iemand plaatsvinden.”

Welke ‘misser’ in het verleden zou je graag anders hebben gedaan?

“Geen enkele, want deze missers hebben mij tot de persoon en professional gemaakt, die ik nu ben. In het verleden heb ik wel opgestoken, dat het hebben van aannames de armoedeaanpak enorm in de weg kan zitten – die les neem ik graag mee. Iedereen die in een kwetsbare situatie verkeert, is namelijk anders. Dat betekent bovendien dat iedere aanpak zijn eigen nuances dient te hebben. Daarbij is het belangrijk om goed te luisteren, het verhaal achter het verhaal te horen, en ernaar te handelen. Dat kan betekenen dat twee individuen in dezelfde situatie een geheel andere aanpak nodig hebben. De één een spreekwoordelijk schop onder de kont, de ander een schouder om steun op te vinden. Ik wil daar minder snel een keus in maken – geduldiger zijn. De uitdaging achter de uitdaging te horen en niet te snel in oplossingsgerichtheid te schieten.”